Vluchtelingen? Ja,...maar.

Hulp aan vluchtelingen is op zich een goede zaak. Veel van hen hebben alles achter moeten laten om het vege lijf te redden. Hun onderdak en eten geven is daarom gewoon een kwestie van humaniteit.

Hulpverleners handelen doorgaans vanuit de beste bedoelingen. Toch ontsnappen ook zij niet altijd aan het zogenoemde NIMA-syndroom. Ik zal het uitleggen.

Een tijd geleden zat een goede vriendin in een werkgroep van Vluchtelingenwerk Nederland in haar woonplaats. Een gezelschap waarin ook verscheidene notabelen van het dorp actief waren. De voorzitter was een vooraanstaande mevrouw, die ook duidelijk de spil van de werkgroep was.

Deze voorzitter had zo haar eigen ideeën hoe met vluchtelingen om te gaan. Zo vond zij, dat de werkgroepleden sommige vluchtelingen toch vooral met 'U' moesten aanspreken. Deze mannen waren tenslotte notabelen in hun land en dorp van herkomst. Zij moesten daarom met gepast respect worden bejegend. Hierin stelde zij zich als voorzitter tamelijk dwingend op. Niet tot vreugde van sommige werkgroepleden waaronder mijn goede vriendin.

Over kritiek in den lande op de opvang van vluchtelingen werd schande gesproken. Luid en duidelijk liet een groot deel van de werkgroep hun afkeuring blijken. Criticasters moesten worden beschouwd als xenofoob en racistisch. Het eigen gelijk stond in de werkgroep dan ook nauwelijks ter discussie.

Op zekere avond kwam het gesprek op de huisvesting van de vluchtelingen in het dorp. Er werden verschillende suggesties gedaan.

Mijn goede vriendin kwam toen met de vraag hoe de werkgroepleden en de voorzitter in het bijzonder het zouden vinden als de vluchtelingen vlak naast hun huis zouden worden ondergebracht.

De voorzitter reageerde als door een wesp gestoken. Op hoge toon bezwoer zij, dat dit praktisch niet mogelijk was. Bovendien zou de aanwezigheid van de vluchtelingen verstorend werken op de rust van haar "Jan". Rust die hij nodig had voor zijn werk als schrijver.

Zonder het in de gaten te hebben was bij haar het NIMA-syndroom geactiveerd. Het "Niet In Mijn Achtertuin-syndroom". Daar willen vooraanstaande pleitbezorgers van Vluchtelingenwerk nog wel eens last van hebben.

En "Mijn Jan"? Dat was Jan Terlouw. Ja, die van het boek 'Oorlogswinter' en ook die van het touwtje uit de brievenbus.

Mijn goede vriendin kreeg enige tijd later te horen, dat zij niet meer welkom was in de werkgroep. Zij had volgens hen:"....niet de juiste instelling voor vluchtelingenwerk".

Tja.