Culturele diversiteit

Velen vinden diversiteit een verrijking van de eigen cultuur. Een verrijking door bijvoorbeeld nieuwe gerechten, andere gebruiken of nieuwe muziekstijlen. Ten aanzien van dat laatste heb ik vorige maand in Nieuw Zeeland getracht de Maori cultuur te verrijken met mijn inzichten. Ik geloof, dat dit niet helemaal is gelukt.

Na afloop van een cultureel optreden van een Maori gezelschap in een Marae, een Maori gemeenschapshuis, wilde mijn geliefde met één van de zang -en danseressen op de foto. Nadat ik hen had vereeuwigd vertelde ik deze jonge Maori vrouw, dat ik zeer had genoten van hun traditionele gezang. Vriendelijk bedankte ze me daarvoor.

Tegelijk zei ik gefascineerd te zijn door de mix van hun tradionele zang en westerse invloeden. Ik vond dat vooral doorklinken in de liederen die werden begeleid door een gitaar. Toch niet echt een traditioneel Maori muziekinstrument. Maar dat bleek een hele foute opmerking.

Met een pijnlijk getroffen gezicht ontkende ze dan ook, dat er sprake was van westerse invloeden in hun liederen.

Nou heb ik een naar karaktertrekje. Ik wil graag gelijk hebben. Haar ontkenning bracht mij daarom pas goed op stoom.

Ik benadrukte, dat ik toch duidelijk country harmonieën had gehoord met daarbij ook zeker gospel invloeden. In één adem door vroeg ik of er in Maori kerkdiensten soms ook wordt gedanst. Tamelijk stug bevestigde zij dat dit het geval is.

Doof en blind greep ik dit enthousiast aan om haar te vertellen, dat ik ooit op tv een documentaire had gezien waarin een kerkdienst op een Polynesisch eiland werd getoond. Hierin dansten gelovigen met vreugdevolle overgave hun traditionele dans. Om dat te illustreren begon ik het haar voor te doen. Alleen ben ik geen Polynesische danser.

Deze jonge vrouw en mijn geliefde werden toen getuige van een grote lompe Hollander, 135 kilogram schoon aan de haak, die stram bokkensprongen begon te maken waarbij vergeleken een Hollandse klompendans het summum van soepelheid is.

Het ontging mij dan ook volledig, dat deze jonge zangeres alleen nog maar gekreun liet horen alsof ze een harde stomp in haar maag had gekregen. Haar blik verduisterde zienderogen. Het leek alsof ze overwoog of ze in mijn geval het verre voorouderlijke gebruik van kannibalisme weer in ere kon herstellen. Mijn geliefde was intussen zo ver, dat ze plaatsvervangend dit gebruik wel wilde uitvoeren.

Pas toen begon me iets te dagen, maar het was al te laat. In deze botsing der beschavingen had ik deze jonge Maori vrouw tot op het bot beledigd en er was geen weg terug. Helaas, maar verder was het een heerlijke vakantie.